Muzyka popularna (pop)
Jest to ogólny termin określający współczesną muzykę rozrywkową, niezaliczaną do nurtu jazzowego ani do muzyki klasycznej. Ten rodzaj muzyki zaistniał z chwilą rozpowszechnienia technik nagraniowych, wykorzystując elementy bluesa, country and western i spektakli rewiowych. Zastosowanie elektronicznych wzmocnień i innych technik zaowocowało powstaniem nowych gatunków i stylów. Tradycyjną formą wypowiedzi jest piosenka posiadająca zwrotki i refren, trwająca około 3 minuty czasu.
Warto cofnąć się w przeszłość i zobaczyć rozwój tego rodzaju muzyki. Lata 1910-1920: piosenkarz A. Jolson został jedną z pierwszych gwiazd przemysłu fonograficznego. Lata 1920-1930: w USA P. Whiteman ze swą orkiestrą gra taneczną odmianę jazzu, piosenkarz country J. Rodgers dociera do nowej publiczności – nabywców płyt, rozprzestrzenia się blues; w Wielkiej Brytanii popularność zdobywa urodzony w Mozambiku A. Bowlly. Lata 1930-1940: śpiewak B. Crosby i grupy wokalne (na przykład The Andrews Sisters) stają się alternatywą dla zespołów swingowych. Lata 1940-1950: podczas gdy idolem amerykańskich nastolatków jest F. Sinatra, a G. Miller gra muzykę taneczną, w Wielkiej Brytanii popularność zdobywają tacy wykonawcy, jak V. Lynn. Lata 1950-1960: w USA zespołowe wokalizy w stylu doo-wop poprzedzają nadejście rockabilly i powstanie rock and rolla (E. Presley, Ch. Berry). Brytyjskie nagrania pop są często wersjami amerykańskich oryginałów. Lata 1960-1970: zespół The Beatles i styl mersey beat zdobywają popularność poza Wielką Brytanią; w ich ślady idą The Rolling Stones, przedstawiciele hard rocka (The Who, Led Zeppelin) i art rocka (Genesis, Yes). W USA muzyka surf (grupowe harmoniczne partie wokalne lub szybkie, głośne partie gitarowe) poprzedza folk rock (The Byrds, B. Dylan) i blues rock (J. Hendrix, J. Joplin). Od 1966 roku po obu stronach Atlantyku rozwija się rock psychodeliczny (The Doors, Pink Floyd, Jefferson Airplane). Lata 1970-1980: w 1 połowie dekady powstaje glitter rock (D. Bowie), heavy metal i disco (muzyka taneczna o silnie akcentowanym, mechanicznym rytmie); w Wielkiej Brytanii pub rock (powrót do prostoty, głównie występy na żywo); popularność zdobywa jamajskie reggae. Od połowy lat 70-tych rozwija się punk. Lata 1980-1990: punk rozwija się jako hardcore lub przekształca w gothic; w USA powstają lokalne odmiany muzyki tanecznej: hip hop (Nowy Jork), go-go (Waszyngton), house (Chicago). Publiczność koncertowa staje się coraz liczniejsza co prowadzi do powstania stadium rocka (rocka stadionowego; B. Springsteen), jak też coraz wymyślniejszych produkcji scenicznych (M. Jackson, Prince, Madonna). Rosnąca popularność world music jest przyczyną narodzin nowych fuzji. Lata 90-te: na początku dekady dominują w USA rap, hard rock i heavy metal; w kręgu brytyjskiej sceny niezależnej powstają grupy taneczne (Happy Mondays, Inspiral Carpets) i nowa generacja zespołów gitarowych (Ride, Lush), czerpiących z dorobku rocka psychodelicznego. Początek XXI wieku: wielką popularnością cieszą się żeńskie i męskie zespoły wokalne. Do najbardziej znanych popowych wykonawców należą B. Spears, J. Lopez, J. Timberlake, Beyonce, Rihanna. U szczytu popularności utrzymuje się Madonna.
